Het drietal, Ricardo Pinheiro, gitarist en afkomstig uit Portugal, bassist Massimo Cavalli uit Italië en de Nederlandse drummer Eric Ineke, vormde de ritmesectie op het album “Is seeing believing ?”uit 2016 met David Liebman (ts, ss) en Mario Laginha (pno). Als trio maakten ze daarna “Triplicity” in 2018 en nu is er dan “Turn out the stars”, een album geïnspireerd door het werk van de iconische pianist Bill Evans. Een album gewijd aan de composities van een pianist door een trio zonder piano is op zich natuurlijk een apart fenomeen. Een trio zonder de harmonische veiligheid die de piano biedt is überhaupt een uitdaging die de nodige creativiteit vereist, Sonny Rollins is het voorbeeld dat zoiets goed kan uitpakken. Door de jarenlange samenwerking en de vele optredens, vooral in Portugal waar Pinheiro en Cavalli wonen, hebben het geluid en de onderlinge samenwerking “gestroomlijnd”. Het trio is een soepel draaiend geheel met een belangrijke rol voor de nestor van het gezelschap slagwerker Eric Ineke (1947) die zijn eerste lessen kreeg van de legendarische John Engels (1935).

Het zijn niet allemaal composities van Bill Evans die hier in een nieuw arrangement worden vertolkt, het openingsnummer “You must believe in spring” is geschreven door de welbekende Michel Legrand en het sluitstuk is “Some other time” van Leonard Bernstein. Pinheira heeft een mooie ronde toon en Ineke en Cavalli vormen een gedroomd ritmeteam, daarom is het voortdurend swingen geblazen, vooral in “Peri’s Scope”. Romantiek is er ook in het bekende “Turn out the stars dat is gekoppeld aan “Time remembered” waarin er flink wordt geëxperimenteerd door Pinheiro wat de muziek een avantgardistisch karakter geeft mede mogelijk gemaakt door de roffels van Ineke, interessant. Het alom bekende “Waltz for Debby” van Evans is een uitstekend vehikel voor het trio om er een muzikaal hoogstandje van te maken, ingenieus met veel ritme wisselingen.

Al met al een geslaagd album van een ijzersterk trio en weer een welkome hernieuwde kennismaking na zijn album met Tineke Postma met Eric Ineke die ik zo vaak zag optreden in het precorona tijdperk.

Jan van Leersum.